به بعضی قصه‌ها نمی‌شود گفت خداحافظ.. بس که سمج‌اند. مال خداحافظی نیستند.نمی‌شود به درک فرستادشان. توی صندوق‌چه برو نیستند. با تی‌پا و این حرف‌ها هم نمی‌شود پرتشان کرد توی کوچه یا هرجا. خیلی مصرانه و پررنگ و سمج، به هر بهانه‌ی ریز و درشتی خودشان را به رخ‌ات می‌کشند. همه جا هستند، کنج ایوان با نرده‌های خیس و بوی چوب باران خورده. توی آسمان آن گوشه، دم غروب، وقتی که خورشید گر می‌گیرد و تو می‌سوزی. توی شعله و بوی شمع حالا بی‌رمق روی میز، حتا اگر آن طرف میز شب‌های شراب، کسی نباشد برای «شمع‌بازی» و صندلی خالی رو به رویت مدام دهن کجی کند.. حتا اگر همه چیز واقعن تمام شده باشد.. بله، بعضی قصه‌ها خیلی بی‌دلیل و بی‌سرانجام روی دست‌ات باد می‌کنند. دهن‌کجی می‌کنند!
و البته که گاهی هم باید برای تنهاییِ حرف‌هایی که هیچ‌جا نمی‌شود نوشتشان گریه کرد..
و البته که گاهی هم باید برای تنهاییِ حرف‌هایی که هیچ‌جا نمی‌شود نوشتشان گریه کرد..
دختری جوان و چادری به سمت مان می آید و می گوید موضوع تجمع چه بود. می پرسم خبرنگاری؟ از کجا؟ با تکان سر تایید می کند و می گوید از خبرگزاری فارس. می گویم شما که هر چه دستور باشد می نویسید نه واقعیت را ، اما پشیمان می شوم و باز دست او را می گیرم و می گویم بیا. تردید می کند می گویم مگر مصاحبه نمی خواهی و می برمش به میان مادران صلح. می شنوید خانم خبرنگار فارس؟ نعره کشان از کشتار زنان و کودکان بی دفاع غزه می گویند اما با تهدید و اسپری فلفل و مشت و لگد مادران صلح طلب ایرانی را نشانه می روند! مادران ایرانی برای حمایت از مادران و کودکان و مردم غزه کتک می خورند! جلوی سفارت فلسطین ! برای اعلام همبستگی آمده اند.. مرگ بر کسی هم نمی گویند تنها از صلح می گویند و آتش بس می خواهند اما با وقاحت تمام پیش چشم مردم و ماشین هایی که از خیابان عبور می کنند ناسزا گویان و تهدید کنان کتک شان می زنند! ما صلح طلب هستیم و اینان جنگ طلب! و نتیجه ی هر آنچه گفتیم به آن خبرنگار می شود این 
